Puppytraining: eerste keer zitfluit

Vandaag hebben we voor het eerst geoefend met de zitfluit, na het herhalen van de vorige lessen. De eerste poging ging nog best goed, maar bij de tweede keer was de concentratie bij Davey helaas weg.

De vorige training moest helaas halverwege afgebroken worden wegens het noodweer dat op de arme hondjes (en hun arme baasjes!) neerdaalde. Werkelijk compleet doorweekt hebben we nog even met z’n allen staan schuilen, maar het was echt geen doen meer. Davey wilde ook werkelijk niets meer en wij waren er ook eigenlijk wel mee klaar. gelukkig kunnen we de les nog een keer inhalen.

Deze les begon gelukkig in droge omstandigheden met het herhalen van alles dat we vorige keer geleerd hadden. Zeker in het begin ging dat prima met Davey. Hij was scherp en alert en deed eigenlijk alles voortreffelijk. Wel moest ik voortdurend op hem inpraten om zijn aandacht vast te houden en met de nodige brokjes lukte dat prima.

Bij de volgoefening moesten Jack en ik op elkaar aflopen en dan vlak voor elkaar weer omdraaien naar de startplek en dat twee keer achter elkaar. dat ging geweldig! Ondanks zijn naderende broer Diego had ik de volle aandacht van Davey en voerde beide hondjes de opdracht prima uit.

Daarna hebben we voor het eerst de zitfluit geoefend. Ik had dit bewust nog niet eerder met Davey gedaan, omdat ik benieuwd was wat Joep zou adviseren over het gebruik van de fluit. Dat kwam eigenlijk wel overeen met de wijze waarop ik dat in het verleden met Charlie ook deed: het aanhouden van één lange toon.

Nadat Davey best lang moest wachten op zijn beurt en ik hem telkens letterlijk bij de les probeerde te houden, waren we eindelijk aan de beurt. Dat was nog best lastig! Zeker omdat je de lijn kort wil houden, je een beloningsbrokje in je hand hebt en ook nog de fluit aan je mond moet zien te krijgen! Dat vergt een hele coördinatie, maar de eerste keer ging het best goed. Menig cursist gaf wel een hèèl voorzichtig fluitsignaaltje en daarom besloot ik stevig te fluiten. Davey ging keurig zitten en kreeg zijn verdiende beloning.

De tweede keer werd een beproeving. Deze keer kon ik de aandacht van Davey er echt niet meer bij houden en ging zijn snuit voortdurend naar de grond. Wat ik ook probeerde, zijn concentratie was weg. Met veel pijn en moeite lukte het nog om de zitfluit te gebruiken, maar daarna moest Joep echt even ingrijpen. Ook hem kostte het de nodige moeite Davey weer in het gareel te krijgen en dus was het maar goed dat de training was afgelopen. We hebben weer wat om te oefenen!